Over de auteur
Angelique is in 1967 geboren en heeft op 47-jarige leeftijd een beroerte gehad. Ze heeft lichte afasie (praat niet meer als vroeger). Ze vertelt over haar leven voor – en vooral na haar beroerte. Ze heeft in het Nederland en het buitenland gewerkt. Het was nogal confronterend dat ze niet meer alles kon zoals voor haar beroerte. Ze wilde dood. Een leven met afasie leek haar ondragelijk. Maar ze heeft het leven met afasie omarmd.
Samenvatting
Één op de vier mensen heeft een hersenaandoening. Ongeveer 650.000 mensen ervaren beperkingen als gevolg van hersenletsel. Dat is 3,8% van de Nederlandse bevolking van 17 miljoen mensen. Jaarlijks krijgen ongeveer 40.000 mensen een beroerte, ongeveer 117 mensen per dag. Dit boek gaat over de ervaringen van iemand die een beroerte heeft gehad. Een beroerte aan de linkerkant van het hoofd heeft afasie, een taalstoornis, tot gevolg. Ongeveer 30.000 mensen hebben lichte of zware afasie.
Uit het boek
Negen dagen heb ik in het ziekenhuis gelegen; daarna ben ik naar het revalidatiecentrum ‘De Hoogstraat’ in Utrecht gegaan. Ik heb in de Hoogstraat gewerkt aan mijn herstel. Ik zat er acht weken intern en aansluitend ben ik er drie maanden poliklinisch behandeld. Ik kon weer lopen, langzaam, maar toch. Ik heb elke dag in de buurt van het revalidatiecentrum een wandeling van een uurtje gemaakt. Maar met mijn afasie ging het minder voorspoedig; ik bleef moeite houden met praten. Ik had individueel en in groepsverband les van een logopedist. Les, een ander woord heb ik er niet voor. Ik praatte al vanaf mijn peuterleeftijd. Maar nu, op mijn 47ste, moest ik weer leren praten en schrijven. In het ziekenhuis en het revalidatiecentrum heb ik niet gehuild. Ik was erg gericht op mijn herstel. De tranen kwamen pas toen ik thuiskwam. Ik rouwde om het leven dat ik verloren had door mijn beroerte en ik wilde dood; leven met afasie was ondragelijk. Geleidelijk aan heb ik mijn leven met afasie omarmd.